Selfie hayatımızın ne kadar merkezinde?

Hi! Bir selfie? - Artık her kesin klişesi olmuş durumda. İki üç yıl önce bir anda hayatımızın merkezinde patlayan bir selfie akımı var. İlk başlarda yadırgansa  da artık her kesin favorisi. Yeni-yeni moda olduğu zamanlarda yol giderken ve ya kalabalık içersindeyken kendi adıma bir selfie çekmeye utanırdım (kendime güvenim yokmuş onu anladım zamanla). Ve eminim ki, bir grup insan da benimle aynı kaderi paylaşıyordur. Mesela: Adelina Guk, Adora.( İyi bulmuşuz haa bir-birimizi axaxaxaxa). Ben bu selfie denen şeyi hakikaten takdir ediyorum yani. Bu kadar kısa zamanda lügata bile kendine has bir şekilde dahil olmuş: " kişinin kendisini ve ya  grubunun fotoğrafını çekmesi - özçekim".  Aslında bir az anlamsız olmuş. Çünki o zaman insanın aklına özçekime kadar yaptıklarımız neydi sorusu gelmiyor değil. Bence bu şöyle olmalıydı: " kişinin kendisini ve ya grubunu ön kamerayla ya da telefonun arka kamerasını öne çevirerek çekilen fotoğraf" olmalıydı:)))).

Tamam, anladık! GÜZELSİNİZ! (Uyarı: atarlı bir yazı olacaktır...)

İlk önce her kesin mutlaka sosyal ortamlarda duymuş ve ya okumuş olduğu bir alıntıyla başlıyorum... "Canım, çok cool'sun da. Sonuçta hepimiz Allahın bir kuluyuz yani". Bazı insanlar vardır, çok güzeldirler... Bazı insanlar vardır, yakışıklıdırlar. Elbette, bu doğal bir durum. Kimileri güzellikleriyle sınanır. Sorun güzel olmalarında değil! Sorun katiyyen yakışıklı, havalı olmalarında da değil! Tek bir sorun var! Neden biz havalı değiliz? Neden biz bir Lana Del Rey, bir Park Shin Hye, ne bileyim, bir Park Bo Gum, Johnny Depp değiliz? Maksadım katiyyen isyan etmek değil. Sadece içimi dökmek... Sorun, etrafımızda da bazen Park Shin Hye'lerin dolanıyor oluşu...